Περίληψη εισήγησης
Στις ευρωπαϊκές χώρες δρουν πολλές ομάδες, κινήσεις, κύκλοι και κόμματα, των οποίων το πολιτικό σκεπτικό –που ξεκινάει από εθνοτικές-εθνικιστικές ή λαϊκές (völkisch) βασικές θέσεις και απορρίπτει αποφασιστικά τις επιταγές για κοινωνική ισότητα- στοχεύει στην αναίρεση του βαθμού κοινωνικής δημοκρατίας που έχει επιτευχθεί και στον αποκλεισμό ολόκληρων πληθυσμιακών ομάδων από την ισότιμη συμμετοχή. Οι «παραδοσιακές παραλλαγές» του είναι νεοφασιστικές δομές που πρεσβεύουν τη βία, απαιτούν στρατιωτική συμπεριφορά και θέλουν να αντικαταστήσουν την αστική δημοκρατία με ένα ρατσιστικό εθνικό κράτος. Οι «σύγχρονες» παραλλαγές διαχωρίζουν τη θέση τους από τον δεσποτισμό του ευρωπαϊκού φασισμού και προσπαθούν να νομιμοποιήσουν τον έλεγχο της μετανάστευσης και πολιτικές εθνοτικού εθνικισμού, ασκώντας μια «πολιτική φόβου». Μολονότι υπάρχουν διαφορές μεταξύ αυτών των δύο ρευμάτων, για παράδειγμα στην τοποθέτηση απέναντι στο κράτος του Ισραήλ και την πολιτική του, μπορεί κανείς επίσης να διακρίνει, ιδίως στον τομέα της εσωτερικής πολιτικής, επικαλύψεις όσον αφορά την πολιτική στοχοθεσία. Και τα δύο ανταγωνίζονται για να κερδίσουν ένα παρόμοιο κοινό ψηφοφόρων. Όπου κατάφεραν να ασκήσουν επιρροή σε πολιτικές αποφάσεις τα τελευταία χρόνια –για παράδειγμα συμμετέχοντας σε κυβερνητικό συνασπισμό ή στηρίζοντας μια κυβέρνηση μειοψηφίας- σημειώθηκαν μεγάλης έκτασης περιορισμοί στην πολιτική για τη μετανάστευση και τους πρόσφυγες, καθώς και κατάλυση των συστημάτων κοινωνικής ασφάλειας και των δικαιωμάτων των εργαζομένων.
