Η παρούσα μελέτη παρουσιάζει την τρέχουσα κατάσταση στον τομέα της κατοικίας στην Ελλάδα, έπειτα από οκτώ χρόνια εφαρμογής σκληρών πολιτικών λιτότητας, εστιαζόμενη ιδιαίτερα στο διάστημα 2015-2019, περίοδο σημαντικών αλλαγών. Μια περίοδο που σημαδεύτηκε, μεταξύ άλλων, από την εφαρμογή και τη λήξη του τρίτου μνημονίου, την έξαρση των προσφυγικών ροών και την ανάκαμψη κλάδων της οικονομίας, όπως ο τουρισμός.
Ιδιαίτερα στο περιβάλλον της Ελλάδας, έπειτα από δέκα χρόνια στασιμότητας του οικοδομικού τομέα και παρά τα μεγάλα αποθέματα που μπορούν να αξιοποιηθούν άμεσα, οι ανάγκες για προσιτή ενοικιαζόμενη ή ιδιόκτητη κατοικία θα αυξάνονται. Η διαφοροποίηση των διαθέσιμων επιλογών στέγασης με την ανάπτυξη εναλλακτικών μορφών –κοινωνικής, μη κερδοσκοπικής, συλλογικής, συνεταιριστικής– κατοικίας είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη διασφάλιση του δικαιώματος στη στέγη για όλους και όλες.