Στα πρόσωπα των προσφύγων μοιάζει να συμπυκνώνεται ο χρόνος. Στην παρουσία τους ο τόπος. Ο τόπος που έφτασαν ζωντανοί, εκείνος που επιθυμούν να πάνε και πάντα ο άλλος, ο αγαπημένος, αυτός που άφησαν πίσω τους. Πατρίδα γι’ αυτούς είναι η κάθε μέρα, προσωρινή σαν καταφύγιο. Η ουρά για το συσσίτιο, η αναμονή στο νοσοκομείο στη χώρα-τράνζιτ, οι ατέλειωτες ώρες στην υπηρεσία ασύλου, το χαρτί στο χέρι τους μπροστά στα κλειστά πια σύνορα. Οι καινούργιες λέξεις: μετεγκατάσταση, χοτ σποτ, κέντρο φιλοξενίας, μπάλκαν ρουτ, αλληλεγγύη. Η αγωνία στο σταθμό του τρένου, στην πόρτα του λεωφορείου, στην άγνωστη εθνική οδό, το χάδι του εθελοντή, το κρύο πάτωμα, η λάσπη, οι κουβέρτες – UNΗCR λένε επάνω με μεγάλα άσπρα γράμματα. Πατρίδα είναι το όνομά τους και το πρόσωπό τους και η ιστορία τους. Χαμπίμπ, Φαϊμέ, Μουσταφά, Ναουρούς, Ρουσγκάρ, Τσιτσέκ. Να τους δούμε, να τους γνωρίσουμε έτσι. Με πρόσωπο, με όνομα, με την ιστορία τους. Στην απρόσωπη θεσμική γλώσσα να αντιπαραβάλουμε τις ιστορίες, στα νούμερα τα πρόσωπά τους.
Την Τετάρτη 16 Μαρτίου, στις 19:00, στο Ρομάντσο (Αναξαγόρα 3, Ομόνοια) παρουσιάζουμε την καινούργια μας έκδοση Το πιο κρύο καλοκαίρι. Τρεις πραγματικές ιστορίες προσφύγων, σε εικονογράφηση της Δήμητρας Αδαμοπούλου, του Θανάση Πέτρου και του Γιώργου Τραγάκη.
Στην εκδήλωση θα μιλήσουν οι εικονογράφοι, εθελοντές και οι ίδιοι οι πρόσφυγες, και θα εκτεθούν καρέ από τα κόμικς της έκδοσης.
Είσοδος ελεύθερη.
