Περίληψη εισήγησης
Ρατσιστικές, σεξιστικές, ομοφοβικές, μισαλλόδοξες ιδέες και πρακτικές κυκλοφορούσαν εδώ και δεκαετίες στην ελληνική κοινωνία, και συνδέονταν με ένα βαθύτατα συντηρητικό ιδεολογικό υπόστρωμα. Δεν ανακαλύψαμε με τη Χρυσή Αυγή ότι οι γυναίκες είναι μονίμως διαθέσιμα θηράματα για τον άντρα-κυνηγό, αλλά και έχουν περισσότερο στη φύση τους να μεγαλώνουν παιδιά και να είναι νοικοκυρές, οι ξένες/οι ανήκουν σε κατώτερους πολιτισμούς από το δικό μας και γίνονται εύκολα εγκληματίες, οι μη ορθόδοξες/οι είναι αιρετικές/οί και οφείλουν να λατρεύουν με δυσκολία τους θεούς τους, και οι λεσβίες/γκέι/αμφί/τρανς είναι ανώμαλες/οι και ξεδιάντροπες/οι. Όλα αυτά τα στερεότυπα διαπότιζαν ποικίλα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, αλλά η οικονομική κρίση και η έλλειψη οποιασδήποτε σοβαρής πολιτικής, κυρίως στο ζήτημα της μετανάστευσης, τα πύκνωσαν σε ένα φρικτό σύνολο. Από σκόρπια στοιχεία ρατσισμού, σεξισμού, ομοφοβίας/τρανσφοβίας, μισαλλοδοξίας ως μερών ενός αλλοπρόσαλλου εθνικού ιδεολογήματος, περάσαμε στο περήφανο, λυσσασμένο μίσος, στο κοινοβούλιο, σε πανελλαδική μετάδοση από την τηλεόραση, στο δρόμο. Από όλο αυτό το σκοτεινό καλειδοσκόπιο της μισαλλοδοξίας και της βίας, η συγκεκριμένη εισήγηση θα επιχειρήσει να εστιάσει σε παραδείγματα ρητορικής μίσους και φυσικών επιθέσεων που αφορούν ειδικά τη λεσβιακή/γκέι/αμφί/τρανς κοινότητα, ελπίζοντας όμως να ανοίξει μια συζήτηση που θα συνδέει το ειδικό με το γενικό, και τον ακτιβισμό των δικαιωμάτων με τον ευρύτερο αντιφασιστικό αγώνα.
