Τα τελευταία χρόνια, οι πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EE) και των κρατών μελών της ΕΕ για τη μετανάστευση και το άσυλο συνεχίζουν να μετατοπίζονται προς μια προσέγγιση που δίνει προτεραιότητα στον περιορισμό της μετακίνησης των προσφύγων και των μεταναστών, τόσο προς όσο και εντός της ΕΕ («δευτερογενείς μετακινήσεις»). Η μετατόπιση αυτή εντείνει την παραβίαση των δικαιωμάτων των προσφύγων και μεταναστών, ενώ επιδρά αρνητικά και στις τοπικές κοινωνίες στα σύνορα της ΕΕ, οι οποίες συνεχίζουν να καλούνται να διαχειριστούν, με δυσανάλογο τρόπο, τις συνέπειες μιας αποτυχημένης Ευρωπαϊκής πολιτικής (hotspot). Παράλληλα είναι και αναποτελεσματική.
Μέσα από 41 συνεντεύξεις με άτομα που είχαν λάβει διεθνή προστασία στην Ελλάδα, η παρούσα έκθεση αποπειράται να παρέχει περαιτέρω, έστω και περιορισμένα, στοιχεία, σχετικά με την αναποτελεσματικότητα αυτής της πολιτικής προσέγγισης, αναδεικνύοντας ορισμένες από τις κύριες επιλογές με τις οποίες έρχονται αντιμέτωποι οι πρόσφυγες στην προσπάθειά αναζήτησης ασφάλειας και αξιοπρέπειας, μέσα από τις δικές τους φωνές και εμπειρίες.
Η έκθεση συντάχθηκε από το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες (ΕΣΠ), με την υποστήριξη του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ στην Ελλάδα.
